Najwięcej browarów w jednym mieście działa w niemieckim Bambergu, gdzie zlokalizowanych jest aż dziesięć zakładów produkujących chmielowy trunek.
Litr piwa można wypić w 1,3 sekundy! Tyle potrzebował niejaki Steven Petrosino w 1997. Ustanowił tym samym rekord, którego nie pobito do dziś. Nie zachęcamy do prób pokonania pana Petrosino. Piwem należy się przecież delektować!
W tym czasie człowiek nauczył się wyłuskiwać, rozdrabniać w ustach i połykać ziarna dziko rosnących zbóż. Z czasem
nauczono się uprawiać zboża, kosić je, oddzielać ziarna bijąc kijami, następnie to ziarno kruszyć między kamieniami
,
potem dodawać trochę wody,
uklepywać i piec na rozgrzanym kamieniu. W taki sposób przyrządzano chleb już 10000 lat p.n.e.
Do wytworzenia prymitywnego piwa wystarczy właśnie chleb i woda – dwa składniki, dzięki
którym zachodzi fermentacja alkoholowa. Taki napój o konsystencji papki jest pożywny,
choć mętny i niezbyt dobry, ale zawiera już alkohol. Nie wiadomo, czy pierwsi
ludzie umiejący upiec chleb znali
również piwo. Chleb do przygotowania
piwa wykorzystywali Sumerowie – pierwsza
cywilizacja, w której spuściźnie
kulturowej znajdują się dokumenty
świadczące o produkcji piwa.
rozwijać się kultura Sumerów – ludzi,
którzy jako pierwsi w historii zaczęli tworzyć zalążki miast-państw. Paryski Luwr przechowuje niewielkie gliniane tabliczki
sumeryjskie, zwane „Monument bleu” i datowane na ok. 4000 lat p.n.e., na których wygrawerowano postaci przygotowujące
starożytne piwo z orkiszu. To jak dotąd najstarszy dowód na przyrządzanie złocistego napoju ze zboża. Późniejsze czasy
przynoszą dwa kolejne dokumenty, które potwierdzają rozkwit kultury picia piwa u Sumerów. Jest to rysunek na tablicy
przedstawiający po raz pierwszy w historii ludzi pijących przez słomki starożytne piwo oraz teksty w piśmie klinowym
opisujące napój zwany sikaru. Sikaru to starożytne piwo – „boski napój”, którego przepis przekazuje sumeryjski poemat
o bogini piwa: „Hymn do Ninkasi”. Wiemy z niego, że najstarsze piwo wyrabiano poprzez włożenie do glinianych naczyń
napełnionych wodą placków chleba, uformowanego
z wysuszonych ziaren jęczmienia i pszenicy. Ziarno doprowadzano
wcześniej do kiełkowania, dodawano przyprawy, miażdżono i dolewano soku z daktyli lub miodu. Z tak przygotowanego
ciasta formowano placki, które po wysuszeniu wrzucano pokruszone do wody i gotowano z dodatkiem rozmarynu lub
owoców, a następnie poddawano fermentacji w glinianych dzbanach. Piwo nie było filtrowane, pływały w nim więc
resztki chleba, ziarna, owoców czy ziół.
Dlatego pito je przez trzcinowe rurki. Piwo wzmiankowane jest również w
Eposie o Gilgameszu – jednym z najstarszych dzieł literackich ludzkości. Napisany ok. 2500 lat p.n.e. w języku
starobabilońskim poemat o władcy sumeryjskiego miasta Uruk opisuje m.in. Enkidu – pół człowieka, pół zwierzę, który
wypija siedem dzbanów piwa i staje się w pełni człowiekiem.
Tabliczka z pismem klinowym datowana na 3100–3000 p.n.e. przedstawiająca przyznawanie racji piwnych. Znak piwa to
trójkąt skierowany do dołu.
Sumerowie wytwarzali dwa rodzaje piwa. Ciemne, mocne piwo przeznaczone było dla mężczyzn i obejmowało 16 gatunków,
natomiast kobietom przysługiwało pszeniczne piwo lekkie. W Sumerze, jak i później w Babilonii produkcją piwa zajmowały
się wyłącznie kobiety, gdyż tylko to rzemiosło znajdowało się pod opieką bóstw żeńskich.
bogate w kalorie i proteiny, zdrowsz
e niż woda z Nilu i podobnie jak u Babilończyków często warzone z dodatkiem chmielu. Żołnierze egipscy i robotnicy dos
tawali jako pożywienie chleb i piwo, których urzędowo określone normy stanowiły niezbędne minimum do egzystencji człowi
eka. Najstarszy browar, jaki udało się do tej pory odkryć znajduje się w Górnym Egipcie w Hierakonpolis – na stanowisku
kultury Nagada. Jest on datowany na ok. 3700 r. p.n.e. Składał się on z sześciu kadzi ustawionych w dwóch równoległych
rzędach. Ich pojemność wynosiła łącznie ok. 390 litrów. Na podstawie dotychczasowych badań, przedstawiciele kultury Nag
ada wyrastali na prekursorów procesu produkcji i dystrybucji piwa w Egipcie. W Egipcie znajduje się również najstars
ze na świecie centrum browarnicze, obejmujące 
sześć browarów. Zostało ono odkryte przez Polską Ekspedycję do Wschodniej
Delty Nilu w Tell el-Farcha, czyli na Wzgórzu Kurczaka, 120 kilometrów na północny wschód od stolicy Egiptu Kairu. Bro
wary te są o ok. 100 lat młodsze od browaru w Hierakonpolis. Zbudowane według podobnych wzorów i schematów browary ze
Wzgórza Kurczaka nasuwają przypuszczenie, że nie są one pierwszymi wybudowanymi w tym miejscu, a umiejętność warzenia
piwa została w rzeczywistości opanowana wcześniej. Precyzja wykonania browarów oraz ich skomplikowana i przemyślana ko
nstrukcja świadczą również o specyficznych standardach pro
dukcyjnych i wysokim stopniu zaawansowania budowniczych tych
browarów. Każdy browar zajmował powierzchnię kilkunastu metrów kw., na które składały się piecowiska o kształcie gniazd
zbudowane ze skośnie wbitych w ziemię cegieł mułowych. Tworzyły
one rodzaj komory, na której kładziono duże i ciężkie k
adzie o szerokich wylewach i wąskich dnach. Taki browar otoczony był murkiem z cegieł o wysokości ok. 60. W trakcie szc
zegółowych badań browarów odkryto, że piwo w czasie warzenia raz się spaliło i dwa razy wykipiało. Efektem tego były zm
ineralizowane i zwęglone szczątki roślinne, które w Poznaniu i Amsterdamie poddano badaniom paleobotanicznym próbując
odtworzyć recepturę staroegipskiego piwa. Badania wykazały, że piwo otrzymywano w dwóch etapach warzenia dwóch osobno
przygotowanych porcji zboża: pszenicy i grubo mielonego jęczmienia. „Pierwszą porcję podgrzewano do wysokiej temperat
ury i mieszano ze świeżą porcją”. Tak otrzymaną mieszaninę poddawano dwutygodniowej fermentacji otwartej, a cierp
ki smak piwa tonowały słody z bulw papirusa. Kadzie, w których piwa dojrzewały, miały 40 litrów pojemności. Takich ka
dzi było 8–12 więc jednorazowo można było uwarzyć ok. 400–500 l piwa, które z braku możliwości przechowywania musiano
szybko wypić lub sprzedać. Egipcjanie swoje najpopularniejsze piwo z dodatkiem soku daktylowego nazywali zythum, p
iwo mocne o zawartości alkoholu 10–15% i przeznaczone wyłącznie dla mężczyzn dizythum, a piwo słodzone karmi. Wierzyl
i oni, że piwo jest darem boga Ozyrysa i stosowali je w medycynie.
popularność winu. Co prawda w tekstach Pliniusza, Tacyta, Cezara czy Kolume
lli pojawiają się wzmianki o piwie, ale w powszechnym odczuciu piwo traktowane jest jako obcy
napój barbarzyńców. G
recy na określenie piwa przyjmują nazwę zythos, jako zapożyczenie od egipskiego zythum, a do języka łacińskiego prze
chodzi celtycka nazwa piwa: cerevisia.
wino. Ce
ltyckie piwo powstawało z moczonego ziarna jęczmienia, które poddawano kiełkowaniu i suszeniu, a następnie mieleniu
na mąkę. Do mąki dodawano wodę, podgrzewano, a następnie mieszano z chmielem i odstawiano na czas fermentacji. I
podobnie jak w dawnym Sumerze czy Egipcie lub w sąsiedniej Germanii warzeniem piwa zajmowały się wyłącznie
kobiety.
Przykładem może być chicha wytwarzan
y z kukurydzy przez Indian z rejonu Andów i Ameryki Środkowej. Solomon sugeruje, że kultura piwa w Ameryce może
datować nawet do 8000 lat wstecz.
piwem lub chmielem. Opactwa Saint Denis i Saint Remi we Francji produkow
ały piwo już w IV w. Do XI wieku niemal każdy klasztor mógł się poszczycić swoim własnym browarem. Szacuje s
ię, że w roku 1000 na terenach obejmujących dzisiejszą Belgię, Niemcy i Francję działało około 500 klasztornych
browarów.
Spożycie piwa w klasztorach określały reguły zakonne. W opactwie Le Bec mnisi mogli pić piwo
według potrzeby (ad necessitatem), jednakże z umiarem (ad voluptatem). W okresie częstych post
ów zakonne reguły dopuszczały picie pożywnego i lekkiego piwa w myśl zasady „napój nie łamie p
ostu”, np. w Wielki Piątek, kiedy obowiązywał post ścisły, piwo stanowiło jedyny posiłek.
Arturo Petrocelli: Mnisi pijący piwo
Z czasem klasztory zaczęły produkować więcej piwa niż potrzebowały. Zaczęto je sprzedawać.
Ulepszano jednocześnie technologię i opracowywano nowe receptury. Niektóre klasztory dzięki
produkcji piwa zgromadziły spore fundusze. Średniowieczni mnisi jako jedyni w tej epoce posi
adali zarówno szeroką wiedzę dotyczącą produkcji piwa, jak i odpowiednie środki na rozwój browarni
ctwa. Na planie opactwa Sankt
Gallen (Szwajcaria) z 820 znajdują się trzy browary i kilka plantacji chmie
lu, a mnisi z tego klasztoru jako pierwsi stosowali leżakowanie piwa w beczkach – kufach i klarowanie go prz
y pomocy wiórków drzewnych. Słód suszono na plecionych matach, a ciepło dostarczały odlane z brązu piece[
]. W modlitwach mnisi dodawali: Fortis ab invicta cruce caelia sit benedicta – bądź pozdrowione znakiem krzyż
a szlachetne i gęste piwo. Klasztor warzył dwa gatunki piwa: caelia – było gęstym piwem z jęczmienia i psze
nicy oraz cerevisia – piwo z owsa.
Chmiel jako dodatek do piwa znany był już w Babilonii i starożytnym Egipcie. W średniowieczu cenili go Germanowie,
Goci i Słowianie, nie był jednak stosowany i uprawiany masowo. Zmieniło się to dopiero za sprawą klasztorów, które w
lecznictwie stosowały różne zioła. Chmiel początkowo stosowany był jako lekarstwo, ale z czasem coraz częściej dodawano
go również do piwa. Opactwo Saint Denis dodawało chmiel do piwa już w VIII w. W traktacie o leczniczym i szkodliwym
działaniu roślin i minerałów św. Hildegardy z Bingen znajduje się pierwsza wzmianka o wartości stosowania chmielu i
zachęcanie do dodawania go do piwa ze względów leczniczych, smakowych i jako środek konserwujący napój.
Średniowieczne piwo było ciemne, aromatyczne i niezbyt mocne. Jego spożywanie gwarantowało zdrowie, w przeciwieństwi
e do wody, która w owych czasach często bywała skażona i szybko się psuła. Z dodatkiem ziół, piwo stanowiło także le
karstwo na wiele dolegliwości.
powodował, że panowie feudalni coraz c
zęściej konkurowali z klasztorami. W tym celu sprowadzali na swoje dwory piwowarów, finansowali budowę warzelni, nadzor
owali produkcję i sprzedaż składników do warzenia piwa oraz pobierali stosowne podatki.
Pierwszym, który dostrzegł potrzebę uregulowania produkcji piwa był Karol Wielki, który ustanowił urząd intendenta[
2]. Intendenci mieli za zadanie dbać, by zboże używane do produkcji piwa było najlepszej jakości, musieli też nadzo
rować piwowarów i czuwać nad właściwym przebiegiem warzenia piwa. Wszystkie te czynniki miały wpływ na rozkwit mały
ch rynków lokalnych, ogólny rozwój sztuki piwowarskiej oraz wzrost technologiczny. Od XII w. wytwórcy piw zaczynają
organizować się w gildie – organizacje cechowe mające na celu strzeżenie ich interesów. Gildie określały zasady otrz
ymania tytułu mistrza-piwowara, nauki sztuki piwowarskiej, dbały o wysoką jakość piwa – ale także o swoje własne int
eresy, mając baczenie, by żadne obce piwo nie było sprzedawane bez pozwolenia w danym mieście. Pozwalało im na to p
owszechnie w całej Europie stosowane prawo mili.
Pierwszą taką korporacją była „Guilde of Our Lady and St. Thomas of Becket” – gildia piwowarów londyńskich powstała
za panowania Ryszarda Lwie Serce (1157–1199). W 1400 gildia londyńska zmieniła nazwę na The Mistery of Free
Brewers i wybudowała okazałą siedzibę z napisem:„
Wine is but a single broth Ale is meat, drink and cloth
”W 1258, za panowania króla Ludwika IX Świętego, w gildię zrzeszają się piwowarzy paryscy. W średniowieczu okres
prosperity przeżywa też piwowarstwo w miastach niemieckich, wśród których dominują Brema, Hamburg, Lubeka, Monach
ium, Rostock, Einbeck i Hanower. Najstarszy dokument potwierdzający warzenie piwa w Monachium pochodzi z 815 r[3
]. Przy klasztorze Weihenstephan w Bawarii założony został w 1040 browar, który funkcjonuje do dziś i jest jednym
z najstarszym działających browarów na świecie. Dortmund otrzymuje przywilej warzenia piwa w 1293, a Monachium 23
lata później. O dynamicznym rozwoju miast niemieckich może świadczyć fakt, że w Hamburgu, który w 1376 liczył 7 t
ys. mieszkańców 457 z nich trudniło się piwowarstwem, a roczna produkcja całego miasta wyniosła 168 tys. hektolit
rów.
W Czechach najstarszym dokumentem historycznym bezpośrednio związanym z produkcją piwa jest dokument fundacyjny
kapituły wyszegradzkiej, który przyznawał jej dziesięcinę z chmielu i innych darów. Dokument ten wydany został p
rzez pierwszego króla czeskiego Wratysława II w 1088. Wcześniej, w 1039 książę Brzetysław I nadał przywilej n
a uprawę chmielu kapitule przy kościele św. Wacława w Stará Boleslav. Prawdziwy rozkwit chmielarstwa ma miejsce
za czasów rządów Karola IV (1364–1378), gdy powstają centra produkcji chmielu wokół Pilzna, Pragi, Zatca, Usti i
Dub, a czeski chmiel staje się sławny w całej ówczesnej Europie. Do słynnych miast warzących piwo należą Praga, P
ilzno, Budziejowice, Rokycany, Trzebicz.
Wraz z rozwojem przemysłu browarniczego i produkcji piwa pojawiły się również problemy z jego jakością. Już najs
tarsze prawo miejskie – edykt cesarski z 1104 nakładał surowe kary na piwowarów nieuczciwie warzących piwo. A z
czasem dokumentów wprowadzających surowe kary za warzenie niedobrego piwa przybywało. Najsłynniejszym takim dokum
entem było Bawarskie Prawo Czystości z 1516 ustanowione przez księcia Wilhelma IV. Nie był to pierwszy taki akt
prawny, jednakże pierwszy dotyczący całego kraju.
Copyright © 2019 pifko.pl .blogspot Wszelkie prawa zastrzeżone. dssdsdssdsdssdssssssssssssssssssssssssssStrona wykonana przez Maj Corp. Inc. Sp. Z.O.O.
